My daughter

ನನ್ನ ಮಗಳು

ಚೊಚ್ಚಲ ಹೆರಿಗೆಗೆಂದು ತವರುಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ ಅವಳಿಗೆ ಹೆರಿಗೆ ನೋವು ಶುರುವಾಗಿದೆ ಅಂತ ಫೋನ್ ಬಂದಾಕ್ಷಣ ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ರಾತ್ರಿ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟು ನಿಂತಿದ್ದೆ. ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ತಲುಪಿದ ತಕ್ಷಣ ಅತ್ತೆಯವರು ಮುದ್ದಾದ ಹೆಣ್ಣು ಮಗುವನ್ನು ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿ ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿಟ್ಟಾಗ ಆ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ಮೈಮನ ಎಲ್ಲಾ ರೋಮಾಂಚನ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಎಲ್ಲಾ ನೋವು ತಿಂದು ಮಲಗಿದ್ದ ಅವಳು ಸ್ಪಲ್ಪ ಸುಸ್ತಾದಂತೆ ಕಂಡರೂ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಂತಸ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.

ನನ್ನವಳು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ 3 ತಿಂಗಳಿಗೇ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದೆ. ಅತ್ತೆನೂ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದರು. ನನಗೆ ಶಿಫ್ಟ್ ಡ್ಯೂಟಿ ಇರುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಮಗಳ ಜೊತೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸಮಯ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಎಳೇ ಕಂದನಿಗೆ ಎಣ್ಣೆ ಹಚ್ಚುವುದು. ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸುವಾಗ ನೀರು ಹಾಕುವುದು. ಸಾಂಬ್ರಾಣಿ ರೆಡಿ ಮಾಡುವುದು. ತೊಟ್ಟಿಲು ತೂಗಿ ಮಲಗಿಸುವುದು. ಜ್ಯೂಸ್ ಕುಡಿಸೋದು ಸೆರಿಲ್ಯಾಕ್ ತಿನ್ನಿಸೋದು ಎಲ್ಲಾ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಲ್ಲದೆ ಗುಂಡ್ರುಗೋವಿಯಂತಿದ್ದ ನಾನು ಮಗಳು ಹುಟ್ಟಿದಾಕ್ಷಣದಿಂದ ಪಕ್ಕಾ ಸಂಸಾರಸ್ತನಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ. ಕ್ಷಣವೂ ಮಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿರಲಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂದು ಸ್ಕೂಲ್ ಗೆ ಸೇರಿಸೋ ಸಂಭ್ರಮ. ಎಲ್ಲಾ ರೆಡಿಯಾಗಿ ಗಣೇಶ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ತಾತ ಪೂಜಾರಿಯಿಂದ ‘ಓಂ’ ಬರೆಸಿ ಸ್ಕೂಲ್ ಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಬರುವಾಗ ಅವಳು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಅಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಮೇಲೆ ದಿನಾ ಸ್ಕೂಲ್ ನಿಂದ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುವುದು ಸ್ವಿಮಿಂಗ್ ಗೆ, ಯೋಗ ಕ್ಲಾಸ್ ಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದು ಇವೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ದಿನಚರಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿತ್ತು. ಪ್ರತಿ ವರ್ಷವೂ ಅವಳು ಫ್ರೈಝ್ ತಗೊಂಡು ಬರುವಾಗ ಹೆಮ್ಮೆ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಸೈಕಲ್ ತುಳಿಯಲು ಕಲಿಸಿದ್ದು ಆಮೇಲೆ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಸೇರಿದಾಗ ಸ್ಕೂಟಿ ಕೊಡಿಸಿದ್ದು ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ಸೆಲೆಕ್ಷನ್ ಆಗಿದ್ದು. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದು. ನನ್ನ ಮಗಳು ಅಂತ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ  ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಂತರ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಬಂಧ ಬಂತೆಂದು ಮದುವೇನೂ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆವು. ಮದುವೆಯ ದಿನ ಹೆಣ್ಣಿಳಿಸಿಕೊಡುವಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಗಳೂ ಅಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾನು ಅಳಲಿಲ್ಲ ಯಾಕೆಂದ್ರೆ ನಾನು ಅಳುವುದನ್ನು ಕಂಡ್ರೆ ಅವಳ ಅಳು ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಬಹುದು ಅಂತ.  ಅಂದು ರಾತ್ರಿ  ನಿದ್ದೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ದಿಂಬು ಮಾತ್ರ ಒದ್ದೆಯಾಗುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು…